کامران کرمی مرکز بین المللی مطالعات صلح – IPSC بیان رخداد سی و سومین نشست سالانه سران شورای همکاری خلیج فارس در شهر منامه برگزار گردید که به سان نشست های پیشین به کلی گویی و فرافکنی پیرو مسائل داخلی و منطقه ای شعاع پیدا نمود و از درک روندهایی که به تعمیق واگرایی منجر گردیده عاجز ماند. در واقع بخشی از روندهای که منجر به عدم رسیدن به مکانیسم های همگرایی منطقه ای در خلیج فارس گردیده ناشی از برداشت های به دور از واقعیت رهبران و تصمیم گیرندگان شورای همکاری، حضور آمریکا در ترتیبات امنیت منطقه ای و همچنین عدم حضور دو بازیگر این مجموعه یعنی جمهوری اسلامی ایران و جمهوری عراق می باشد. در این مقاله تلاش می شود تا ضمن پرداختن به سه گزاره فوق، به این پرسش پاسخ دهیم که چرا سران شورای همکاری خلیج فارس به جای تلاش در رسیدن به مکانیسم های امنیت
