اسلام ذوالقدرپور کارشناس روابط بین‌الملل مرکز بین المللی مطالعات صلح-IPSC    سیاستگذاری خارجی در چند دهه اخیر برای برخی بازیگران کنشگر نظام جهانی به گونه‌ ای آرمانی شده که یک سیاست و گاه یک تاکتیک خاص به عنوان هویت یا زیربنای هویت یک حکمرانی تبدیل شده است.  تبدیل یک سیاست یا تاکتیک آرمانی به راهبرد سیاست خارجی یا هویت یک بازیگر در نظام جهانی، مناسبات قدرت را به شدت تنش آفرین نموده و منابع و منافع وی را محدود و شکننده می‌سازد. تغییر چنین الگویی یا گذار از این الگو به یک الگوی جدید در سیاستگذاری خارجی، با آسیب‌ها و چالش‌های بیشماری روبرو می‌گردد، زیرا رویکرد گذار به منزله تغییر هویت تفسیر می‌گردد. سیاستگذاری خارجی ایران در چند دهه اخیر با چنین الگوی آسیب‌زایی مدیریت شده است. الگویی که هر سیاست و تاکتیک سیاستگذاری خارجی به‌خصوص در مقابل ایالات متحده امریکا همانند هویت یا زیربنای هویت ایرانی برسازی شده است!

  اسلام ذوالقدرپور کارشناس روابط بین‌الملل مرکز بین المللی مطالعات صلح-IPSC    از زمان پیدایش دولت ملت پسا صلح وستفالی، تلاش حاکمان و سیاستگذاران بر اصلاح، تغییر و همسازی هویت ملت با حاکمیت بوده است. ملتی که بنیان دولت مدرن در نظر گرفته می‌شود و در رهیافت پسامدرن به نام شهروند یا شهروندان دارای نقش اساسی در حکمرانی مطلوب برشمرده می‌شوند. بخش مهمی از فرآیند ملت سازی به برسازی هویت شهروندان وابستگی دارد که افزون بر منابع و پیشنه تاریخی هر کشور، به انگاره، نیات و اهداف حکمرانی یا همان سیاستگذاری عمومی دولت بازمی‌گردد. در عصر پسامدرن، هویت‌ها در چارچوب فراملی و جهانی تعریف شده و شهروندان جهانی و حکومت جهانی را برمی‌سازند که هویت‌ها بی مرز شده‌اند.   شهروند جهانی یا پست مدرنیست، الگویی است که اندیشمندان غربی برای گسترش هویت و استانداردهای فرهنگی و زیستی غرب در سراسر جهان به‌ویژه شرق و جهان اسلام طراحی و اجرا نموده‌اند. استانداردهایی

  فاطمه خادم شیرازی پژوهشگر و مدرس دانشگاه مرکز بین المللی مطالعات صلح-IPSC   سیاست خارجی پاکستان با در نظر گرفتن سه عامل کلیدی: منافع ملی در محیط منطقه‌ای پیچیده، فشارهای ژئوپلیتیک قدرت‌های بزرگ، و ملاحظات اقتصادی داخلی شکل گرفته است. یکی از ویژگی‌های متمایز سیاست خارجی پاکستان در بازه‌های مختلف زمانی، رویکرد بی‌طرفی محتاطانه در مواجهه با بحران‌ها و تضادهای بین‌المللی بوده است. این رویکرد که با هدف حفظ تعادل در روابط با قدرت‌های بزرگ و همچنین تمرکز بر سیاست‌های داخلی دنبال می‌شود، در سال‌های اخیر، به‌ویژه پس از جنگ روسیه و اوکراین، اهمیت بیشتری پیدا کرده است.   – بحران اقتصادی و انرژی پاکستان جنگ روسیه و اوکراین تاثیرات اقتصادی مهمی بر پاکستان داشته است. این جنگ باعث افزایش قیمت جهانی انرژی، به‌ویژه گاز طبیعی شد که پاکستان به‌شدت به واردات آن وابسته است و در نتیجه، هزینه‌های تولید، حمل‌ونقل و کشاورزی در پاکستان بالا رفت. همچنین اختلالات

  دکتر گلناز سعیدی استاد دانشگاه مرکز بین المللی مطالعات صلح-IPSC    مقدمه در جهان چند قطبی امروز، قدرت دیگر صرفاً در توان نظامی یا اقتصادی خلاصه نمی‌شود، بلکه توانایی تاثیرگذاری بر افکار عمومی، فرهنگ و ارزش‌های دیگران نیز اهمیت یافته است؛ این نوع قدرت که جوزف نای آن را «قدرت نرم»( Soft Power) نامید، نقش مهمی در سیاست خارجی کشورها ایفا می‌کند. قدرت نرم بر پایه جذابیت‌های فرهنگی، ارزش‌های سیاسی، و مشروعیت بین‌المللی یک کشور استوار است و از طریق آن می‌توان بدون اجبار، رفتار سایر کنش‌گران را شکل داد یا متقاعد کرد. قزاقستان، به‌عنوان کشوری محصور در خشکی در آسیای مرکزی، با داشتن موقعیتی ژئوپلیتیک ویژه، در دهه‌های اخیر تلاش کرده است تا با بهره‌گیری از ظرفیت‌های فرهنگی، آموزشی و دیپلماسی عمومی، تصویری مثبت از خود در عرصه بین‌الملل ارائه دهد. پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، این کشور در تلاش بوده تا از هویت پسااستعماری عبور کرده

ابراهیم اخلاصی  پژوهشگر، نویسنده و مدرس دانشگاه    مرکز بین‌المللی مطالعات صلح -IPSC   دونالد ترامپ در این مدت کوتاه،  دو تصویر ناهمگن و در عین حال نازیبا را از خود در قامت رئیس جمهور ایالات متحده نقش و ثبت کرده است که یکی در اروپا و دیگری در چهاردهم ماه (می) در غرب آسیا به وقوع پیوسته است که تفسیر رویداد اروپایی را به نقل از یک متخصص بحران روابط  برایتان می نویسم و دیگری را از آنچه اکنون در حال وقوع است: کارل پتر ویرسن درمان گر بحران روابط و استاد  ترومای خودشیفته  که عمدتا تجربیات ناخوشایند  و وضعیت های روانی شوک و اضطراب را بررسی و تحلیل می نماید در خصوص ترامپ و تحقیر شدید و مشمئز کننده رئیس دولت اوکراین می گوید: امروز به شکل دردناکی آشکار شده است که اعمال قدرت خودشیفته روان پریشانه چگونه بنظر می رسد، آنجا که یک رئیس جمهور، رئیس دولت

مریم وریج کاظمی پژوهشگر مسائل ژئوپلیتیک مرکز بین المللی مطالعات صلح- IPSC موقعیت جغرافیایی یونان در شرق مدیترانه نقش این کشور را در سیاست های ژئواستراتژیک قدرت های منطقه ای و جهانی برجسته می کند. کنترل دریای اژه در اختیار یونان است، بنابراین این کشور ترانزیت بین دریای مدیترانه و دریای سیاه و همچنین جزایر نزدیک به سوریه و خطوط کشتیرانی که از کانال سوئز مصر خارج می شوند را کنترل می نماید. از سوی دیگر، یونان نقش اصلی را در برنامه ریزی نظامی قدرت های بزرگ ناتو ایفا کرده است به طوری که نزدیکی یونان به دریای سیاه و اوکراین توانست مداخله ناتو در بحران اوکراین- که مستلزم استقرار نیروی دریایی ایالات متحده در دریای سیاه و افزایش نیروهای ناتو در اروپای شرقی است-، را تسهیل نماید. همچنین یونان نقش مهمی در مداخلات ناتو در خاورمیانه داشته است، بدین ترتیب این منافع ژئواستراتژیک به تنش‌ها در داخل اتحاد ناتو

فاطمه خادم شیرازی  پژوهشگر و مدرس دانشگاه مرکز بین المللی مطالعات صلح- IPSC   یادداشت سیاست‌های دونالد ترامپ علیه ایران در خاورمیانه، خصوصاً طی سفر به عربستان، نشان‌دهنده تلاش سازمان‌یافته‌ای بود برای تغییر موازنه قدرت در منطقه. ترامپ از ابزارهایی نظیر فشار اقتصادی، جنگ روانی، و تحقیر ایران به شکل مستقیم و غیرمستقیم بهره برد تا به اهداف خود در مهار قدرت منطقه‌ای ایران دست یابد. این سیاست‌ها دقیقاً مشابه راهبرد “فشار حداکثری” بود که از ابتدای دوره ریاست‌جمهوری او آغاز شد. خروج از برجام و اعمال تحریم‌های گسترده علیه ایران، موجب شد که ترامپ بر این تصور اصرار ورزد که ایران از طریق فشار اقتصادی و معرفی مشکلات داخلی، در نهایت مجبور به پذیرش خواسته‌های واشنگتن خواهد شد. او از تریبون‌های دیپلماتیک مانند سفر به ریاض، و ابزارهای روانی نظیر رسانه‌ها، برای برجسته کردن مشکلات داخلی، ضعف مدیریت، و نارضایتی عمومی استفاده کرد تا میان مردم و دولت ایران

اسلام ذوالقدرپور کارشناس روابط بین‌الملل مرکز بین المللی مطالعات صلح-IPSC    سیاستگذاری خارجی مطلوب در عصر آنارشی کنونی بر ناپایداری سیاست‌ها و تاکتیک‌ها استوار شده، انتخاب الگوهای راهبردی و تاکتیکی گوناگون و بلکه ناسازگار با یکدیگر را همزمان با یکدیگر توصیه می‌کند. اگر قرار باشد در جهان آشفته کنونی اصل ” ناپایداری سیاست‌ها و پایداری منافع راهبردی ” را به عنوان اندیشه رئالیسم قدرت، اجرایی و بقای بازیگر در نظام جهانی تضمین گردد، می‌بایست آماده تغییر ناگهانی سیاست‌ها و گذار فوری از تاکتیک کنونی به تاکتیک جدید بود. چنین چارچوب سیاستگذاری خارجی نیازمند الگویی از بی‌طرفی فعال است که به جای قرار گرفتن در یک طرف تقابل قدرت، به دنبال فرصت‌ها باشند. پرسش اصلی در چنین فرآیندی این است که: کدام طرف نظام جهانی باشیم؟ ده‌ها پاسخ برای این پرسش وجود دارد. اما پرسش مطلوب با توجه به شرایط زمانی و مکانی بازیگر در جهان آشوبناک می‌تواند چنین باشد که: