سهراب احمدیان دانشجوی دکتری از دانشگاه تسوکوبا – ژاپن مرکز بین المللی مطالعات صلح –IPSC مقدمه: از اواخر دهه ۱۹۶۰ و در دهه ۱۹۷۰ در ویژگی‌های اصلی نظام بین المللی تغییراتی ایجاد شد که شاخصه‌ی آن عبارت بود از پیچیدگی و روابط متعدد و متداخل یا آمیخته ای از کشاکش و همکاری. اتحادیه‌های جنگ سرد بر اثر تنش زدایی کم رنگ شدند و مسائل جدیدیمانند سیاسی شدن مسائل اقتصادی ظهور نمود. برخلاف دهه ۵۰ که گزینش‌های سیاست خارجی محدود و نتایج آن روشن بود در این دوران راه‌ها متعدد تر شده و گزینش ها دشوارتر گشته است و حکومت‌ها آسیب‌پذیری ناشی از تعددراه‌های بدیل و عدم وضوح پیامدهای آن را بیش از پیش احساس می کنند.
