مریم وریج کاظمی پژوهشگر مسائل ژئوپلیتیک مرکز بین المللی مطالعات صلح- IPSC شاید به دلیل ذخایر هیدروکربنی بهره برداری نشده حتی پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی است که اهمیت ژئوپلیتیکی-ژئواکونومیکی آسیای مرکزی هرگز کاهش نیافت بلکه به دلیل فرصت‌های که برای وقوع بحران انرژی به وجود آورد به عنوان صفحه شطرنج بزرگ برای بازیکنان منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای ظاهر شد. این مبارزه پررنگ با عنوان بازی بزرگ جدید نه تنها برای کنترل بلکه مدیریت منابع انرژی اساسا حول محور نفت و دیپلماسی خط لوله منجر به تدوین سیاست خارجی تهاجمی و تمرکز بر محاسبات استراتژیک توسط کشورهایی مانند ایالات متحده، چین، اتحادیه اروپا، ژاپن، اسرائیل، ایران، پاکستان و هند شد که در حال حاضر بسیاری از آنها به آن دست یافته اند(1).
