دکتر علی بمان اقبالی زارچ کارشناس ارشد اورآسیا مرکز بین المللی مطالعات صلح- IPSC در ربع قرن 21-ام بزرگترین نهاد بین المللی روند رکودی و واگرایانه در مسائل مهم جهانی طی می نماید و در موضوعات مهم بین المللی به بن بست رسیده است؛ البته از دهه های پیش بسیاری از کشورها در قالب های مختلف خواستار بازنگری در منشور ملل متحد و ساز و گارهای تصمیم گیری در این نهاد مهم بین المللی شده اند که برخی پیشنهادات در مورد حق وتو و تعمیم به به دیگر کشورها و گروها و نحوه اتخاذ تصمیم در شورای امنیت و غیره بوده است ولی کمتر با جدیت بررسی شده است. حق وتو که در ماده 27 منشور آنهم بطور غیر مستقیم به آن پرداخته شده است از عوامل مهم ناکارآمدی سازمان ارزیابی می شود و در دوره فعالیت سازمان به کرات مورد استفاده قرار گرفته که بیشترین موارد استفاده
