مریم وریج کاظمی پژوهشگر مسائل ژئوپلیتیک مرکز بین المللی مطالعات صلح- IPSC اگرچه بحران اوکراین فصل جدیدی در سیاست خارجی پنج کشور آسیای مرکزی «قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان، ترکمنستان و ازبکستان» به وجود آورد و این کشورها را با چالش های داخلی، منطقه ای و بین المللی روبه رو ساخت اما همچنان درگیری بر سر مرزها، انقلاب های سیاسی، ناآرامی های خشونت آمیز کارگری، خشونت های قومی-مذهبی همچنین رشد شبکه های افراطی فراملی نگرانی عمده کشورهای منطقه آسیای مرکزی در 1401 بود(1) و این مسائل تهدیدهای سیستماتیک علیه صلح و ثبات داخلی و امنیت منطقه ای را ساختاربندی کرد. به هر حال همانند سال های گذشته آسیای مرکزی شاهد ناآرامی های داخلی در سه کشور قزاقستان، تاجیکستان و ازبکستان بود و تنش های مرزی بین قرقیزستان و تاجیکستان هرازگاهی منطقه را به وضعیت بحرانی کشاند(2).
