احمد رشیدی نژاد پژوهشگر مسائل بین المل مرکز بین المللی مطالعات صلح – IPSC شاید روزگاری که قرارداد مرزی ایران و ترکیه در ۱۳۱۰ ه. ش منعقد می‌شد، کمتر کسی گمان می‌برد که زمانی این قرارداد به معضلی ژئوپلیتیک برای ایران مبدل گردد. قراردادی که به موجب آن، با از دست رفتن بخشی از مرز مشترک بین ایران و ارمنستان، منطقه مهم و استراتژیک قره‌سو و بخش‌هایی از آرارات بصورت رسمی از ایران جدا و به ترکیه واگذار گردید. باریکه‌ای به طول 30 و عرض تقریبی3 کیلومتر، که یک تنه می‌تواند مسیر دسترسی ایران را از حوضه قفقاز جنوبی به روسیه، دریای سیاه و اروپای شرقی با خطر قطع ارتباط مواجه کند. در واقع دسترسی ترکیه به منطقه نخجوان از طریق این دالان کوچک تا آنجا حائز اهمیت است که برخی از اساتید فن، به کنایه از آن تعبیر به انگشت آتاتورک می‌نمایند. انگشتی که با انگولک و دخالت در
