مریم وریج کاظمی پژوهشگر مسائل ژئوپلیتیک مرکز بین المللی مطالعات صلح- IPSC به نظر می رسد «پاکستان» با جستجوی مشارکت‌های مبتنی بر «ژئواکونومیک» هم در داخل منطقه و هم با تمام قدرت‌های بزرگ، ابتکاراتی را اتخاذ کند که برای ارتقاء ارتباط منطقه‌ای و همکاری‌های اقتصادی و تجاری مفید باشد(1). بدین ترتیب سیاست استراتژیک پاکستان در قبال آسیای مرکزی دارای پنج هدف کلی به این شرح است: تجارت و اتصال، پیوند سیاسی قوی، سرمایه گذاری و همکاری در بخش انرژی، دفاع – امنیت و تماس های فرهنگی. اسلام آباد از زمان استقلال جمهوری های آسیای مرکزی تلاش های زیادی برای دسترسی به آن مناطق انجام داده است، اما به دلیل وضعیت امنیتی ناپایدار افغانستان این طرح محقق نشد.
