دکتر زهرا دربندسری پژوهشگر روابط بین الملل مرکز بین المللی مطالعات صلح – IPSC مقدمه آسیای مرکزی، به عنوان پلی استراتژیک بین اروپا، خاورمیانه و شرق آسیا، در سیاست خارجی ایالات متحده آمریکا جایگاه ویژهای یافته است. با پنج کشور قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان، ترکمنستان و ازبکستان، این منطقه غنی از منابع طبیعی، مسیرهای انرژی و پتانسیل ژئوپلیتیکی است. از زمان خروج آمریکا از افغانستان در ۲۰۲۱، واشنگتن رویکرد خود را از تمرکز نظامی به دیپلماسی اقتصادی و چندجانبهگرایی تغییر داده است. مکانیسم C5+1، که در ۲۰۱۵ راهاندازی شد، نماد این تغییر است و در اجلاسهای ۲۰۲۳ (نیویورک) و ۲۰۲۵ (واشنگتن، ۶ نوامبر) به اوج رسید. آسیای مرکزی، شامل پنج جمهوری قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان، ترکمنستان و ازبکستان، در سال ۲۰۲۵ به عنوان یک منطقه استراتژیک کلیدی در سیاست خارجی آمریکا ظاهر شده است. این منطقه با منابع غنی معدنی، موقعیت ژئوپلیتیکی میان روسیه، چین و خاورمیانه، و پتانسیل اقتصادی بالا، برای
