طهمورث غلامی مرکز بین المللی مطالعات صلح – IPSC در بخش اول تلاش شد که مبانی حقوقی حاکمیت ایران از دیدگاه حاکمیت تاریخی دولت ایران بر کناره های جنوبی و شرقی خلیج فارس به طور عام و جزایر سه گانه به طور خاص مورد بررسی قرار گیرد. در این نوشتار تلاش می شود که مبانی حقوقی حاکمیت ایران بر جزایر سه گانه در اسناد و نوشته های کشورهای خارجی مورد توجه قرار بگیرد. در ابتدا باید گفت که خود دولت بریتانیا، تا قبل از سال 1904، در کلیه گزارشات، مکاتبات، کتب، نشریات و نقشه های رسمی و نیمه رسمی خود، جزیره های تنب و ابوموسی را به همراه جزیره های سیری، فارور و بنی فارور را از توابع بندر لنگه و بخشی از سرزمین ایران دانسته است و در تمامی نقشه های رسمی و نیمه رسمی که از سوی دولت انگلستان و حکومت این کشور در هند تهیه شده است، جزایر
