دکتر گلناز سعیدی پژوهشگر روابط بین‌الملل مقدمه آوارگی فلسطینیان از سال ۱۹۴۸ تاکنون به یک بحران انسانی ممتد و ساختاری بدل شده است که پیامدهای سیاسی، اجتماعی و اقتصادی گسترده‌ای داشته است. در سال ۱۹۴۸، حدود ۷۵۰ هزار فلسطینی در پی جنگ‌ها و اشغال سرزمین‌های خود آواره شدند و بسیاری از آنان به کشورهای همسایه پناه بردند. این روند در سال ۱۹۶۷ با جنگ شش‌روزه و اشغال مجدد سرزمین‌های فلسطینی تکرار شد و موج‌های جدیدی از آوارگی داخلی و خارجی را شکل داد. پس از آن، با وقوع انتفاضه‌ها و دوره‌های جنگی، شرایط آوارگی تشدید شد و زندگی میلیون‌ها نفر تحت تأثیر مستقیم محرومیت و نابرابری‌های ساختاری قرار گرفت. در دهه ۲۰۲۰، همه‌گیری کرونا و جنگ‌های ۲۰۲۱ و ۲۰۲۳/۲۰۲۴ در غزه، علاوه بر افزایش آوارگی داخلی، فشارهای مضاعفی بر کشورهای میزبان و جوامع فلسطینی در خارج از منطقه وارد ساخت (Citino, Martín Gil & Norman, 2023; Colonna, 2024; UNRWA,
