مریم وریج کاظمی پژوهشگر مسائل ژئوپلیتیک مرکز بین المللی مطالعات صلح- IPSC منطقه آسیای جنوبی خانه تقریباً 1.9 میلیارد نفر یا یک چهارم جمعیت جهان است. در 1401 متوسط درآمد سرانه سالانه در این منطقه حدود 2200 دلار آمریکا در مقایسه با میانگین جهانی 12200 دلار بود(1). با این حال بحران اقتصادی در سریلانکا، مخالفت نارندرا مودی نخست وزیر هند با سیاست های پوتین در خصوص اوکراین، سیل های فاجعه بار در پاکستان، تأثیرات جنگ در اوکراین در کنار بحران افغانستان، افزایش سرسام آور قیمت کالاها، جایگزینی تدریجی سوخت‌های فسیلی به انرژی‌های تجدیدپذیر و پیامدهای پاندومی کووید19، جنوب آسیا را تحت تأثیر یک سری شوک های بی سابقه در سال 1401 قرار داد. در این راستا دولت‌های آسیای جنوبی از ابزارهای مختلفی- از پوپولیسم گرفته تا سرکوب دیجیتالی و خشونت- برای کنترل مخالفان و تثبیت قدرت خود استفاده کردند(2). ضمن اینکه با توجه به اینکه روابط بین ایالات متحده امریکا
