دکتر گلناز سعیدی پژوهشگر ارشد روابط بین الملل مرکز بین‌المللی مطالعات صلح – IPSC مقدمه شرق آفریقا یکی از محورهای حیاتی در تعاملات تاریخی، فرهنگی و تمدنی ایران به شمار می‌رود. شواهد باستان‌شناسی، متون تاریخی و مطالعات ژنتیکی نشان می‌دهند که سواحل سواحل اقیانوس هند — از جمله نواحی زنگبار، تانزانیا، کنیا و جزایر نزدیکی — در مسیر تجارت دریایی ایران با شبه‌جزیره فارس و خلیج فارس قرار داشته‌اند (Chittick, 1974). مثلاً کاوش‌های نویل چیتیک در کیلوآ (Kilwa Kisiwani) نشان داده‌اند که این شهر ساحلی دارای لایه‌های فرهنگی و معماری است که با تجارت ایرانی‑خلیجی مرتبط‌اند و بنابراین ایران توانسته بود از طریق این شبکه تاریخی یک پیوند تمدنی برقرار کند (Chittick, 1974). علاوه بر بعد تجاری، ارتباطات فرهنگی نیز حضور داشته است. پژوهش‌های جیمز دِ وِر آلن نشان می‌دهند که هویت سواحلی (Swahili) متأثر از ترکیب مردم بومی، عرب تاجر و مهاجران ایرانی بوده است و البته با گفتمان «شیرازی‌ها»
